هدف: سرطان کولورکتال (CRC)، دومین عامل مرگ و میر در دنیا محسوب می­شود و نانوذرات ترانوستیک با قابلیت درمانی و تصویربرداری به­صورت هم‫زمان به­عنوان بسترهای درمانی و تشخیصی در نظر گرفته می­شوند.  مواد و روش‫ها: در این مطالعه، نانوذرات متخلخل مغناطیسی (SPION-MSNs) با یک طراحی­ ویژه، به­منظور عدم آزادسازی داروی شیمی­درمانی 5-FU در مجاورت سلول­های سالم سنتز شده و توسط کنترل­گرهای دریچه­ای طلا، رهایش دارو مهار شد. در گام بعد، به‫کمک پلیمر دوسر عملکردی پلی­اتیلن­گلیکول (PEG) با هدف افزایش زیست‫سازگاری، سطح بیرونی نانوذرات پوشانده شده و نانوذرات غیر هدفمند سنتز شد. به­علاوه، به­منظور دستیابی به رویکرد درمانی فعال و تحویل انتخابی داروی 5-FU، سطح بیرونی نانوذرات مجهز به آپتامر EpCAM شد. در ادامه، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی نانوذرات سنتز­شده، ارزیابی شده و فعالیت ضدسرطانی آن­ها در محیط برون­تنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: SPION-MSNs ساختار کروی به‫همراه توزیع یکنواخت را نشان دادند. داروی شیمی‫درمانی 5-FU با موفقیت داخل منافذ باز نانوذرات سیلیکا بارگذاری شد و نتایج نشان داد که رهایش داروی 5-FU از نانوذره، وابسته به pH می­باشد. نانوذرات هدفمند با اندازه­ی حدود nm 78 و بار سطحی منفی سنتز شدند. مطالعات برون­تنی سمیت معنی‫دار نانوذرات هدفمند را در برابر سلول­های بیان­کننده­ی گیرنده­ی EpCAM نشان داد و این سمت بر روی سلول­های CHO بسیار ناچیز بود. این نتایج حاکی از کارآیی موثر اتصال آپتامر EpCAM در هدف­گیری اختصاصی سلول­ها­ی سرطانی می­باشد. نتیجه­گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که این نانوذرات هدفمند، می­توانند به­عنوان یک نانوبستر ترانوستیک امیدوارکننده جهت درمان CRC در نظر گرفته شوند.

مقدمه: نانوذرات مغناطیسی به عنوان گروهی از مواد نانو مقیاس، انقلاب عظیمی را در روش های تشخیص و درمان در دانش پزشکی ایجاد کرده اند. نیمه عمر مناسب رادیوایزوتوپ ایندیم-111 باعث شده تا این رادیوایزوتوپ برای مطالعات داخل بدن، مورد استفاده قرار گیرد. در این پژوهش، در ابتدا تهیه کمپلکس رادیو داروی ایندیم-111 با نانوذرات مغناطیسی سیلیکات (Fe3O4@SiO2)، جهت به دست آوردن شرایط بهینه جذب و پایداری، مورد بررسی قرار می گیرد. سپس نفوذپذیری این رادیودارو در رده سلولی SKBR3 سرطان پستان، به منظور استفاده در تشخیص سایر بیماری ها آزمایش گردید.مواد و روش ها: هسته مگنتیک با روش رسوب دهی تهیه شد. سپس به عنوان هسته ای برای سنتز نانوذرات سیلیکات مورد استفاده قرار گرفت. نانوذرات بر اساس روش سل- ژل در میکروامولسیون وارونه و با استفاده از TEOS و APTS به عنوان مونومرها و پیش سازها سنتز شد. سپس رادیو ایزوتوپ ایندیم-111 بر سطح نانو پارتیکل های سیلیکات مگنتیت چذب شد و ذرات رادیو کونژوگه شکل گرفت. سرانجام ورود این ذرات رادیو کونژوگه در رده سلولی SKBR3 سرطان پستان از طریق کشت سلول مورد بررسی قرار گرفت.یافته های پژوهش: نتایج حاصل از میکروسکپ الکترونی عبوری نشان داد که سایز متوسط نانوذرات تولید شده 40 نانومتر است. این سایز برای کاربردهای بیولوژیک مناسب است. بررسی رادیو آنالیز آشکار کرد که بیش از 92 درصد ایندیم-111 اولیه بر روی نانوذره تثبیت می شود. در بررسی ورود رادیو نانوکنژوگه 111 In- MSN به درون سلول های SKBR3، مشخص شد فعالیت ایندیم رادیواکتیو وارد شده در سلول های SKBR3 برای رادیونانو کنژوگه های 111 In- MSN پس از یک ساعت از آغاز مطالعه به بالاترین کارایی یعنی 26 درصد تا 27 درصد رسید. نتایج تست های پایداری آشکار کرد رادیو کونژوگه های پایدار شده در طی شست و شو و پراکندگی محکم هستند و بنا بر این به عنوان یک کانژوگیشن محکم در نطر گرفته می شود.بحث و نتیجه گیری: نظر به ویژگی های منحصر به فرد ایندیم-111 نانوذرات ذکر شده که با استفاده از روش های بیوتکنولوژی آماده شده اند می توان برای اهداف تشخیص استفاده شوند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

امروزه گسترش فناوری و توسعۀ فعالیت های صنعتی، سبب ورود مقادیر زیادی از آلاینده های مختلف به محیط های آبی شده است. ترکیبات سیانید از آلاینده های پساب صنایع مختلف به خصوص معادن طلا و نقره اند که به علت سمی بودن زیاد برای انسان و محیط زیست باید پیش از تخلیه به محیط تصفیه شوند. در این پژوهش، نانوذرات مغناطیسی سیلیکا مطابق روش هم رسوبی و استوبر با اندکی تغییر سنتز و با خاکستر برگ درخت زیتون تلخ اصلاح و قابلیت آن برای حذف سیانید از محلول های آبی بررسی شد. برای تعیین مشخصات نانوکامپوزیت سنتزشده از الگوی پراش پرتو ایکس، طیف سنج مادون قرمز تبدیل فوریه، میکروسکوپ الکترونی روبشی و مغناطیس سنج نمونۀ مرتعش استفاده شد. طرح آزمایش در این تحقیق به صورت یک عامل در یک زمان بود و تأثیر عوامل pH، مدت زمان تماس، مقدار جاذب و غلظت اولیۀ سیانید بررسی شد. براساس نتایج این پژوهش، در شرایط بهینۀ 5=pH، مقدار جاذب 750 میلی گرم بر لیتر، مدت زمان تماس 30 دقیقه و غلظت اولیۀ 50 میلی گرم بر لیتر سیانید، 81/41درصد این ماده حذف شد. بررسی مدل های ایزوترمی جذب از مدل لانگمویر با ضریب همبستگی 0/981 تبعیت می کند. همچنین بررسی سینتیکی جذب نشان داد که سرعت فرایند جذب یون های سیانید روی جاذب Fe3O4/SiO2 برازش بهتری با مدل سینتیکی شبه مرتبۀ دوم دارد. این تحقیق نشان داد که نانوذرات مغناطیسی سیلیکای اصلاح شده با خاکستر برگ درخت زیتون تلخ قابلیت خوبی در جذب آلایندۀ سیانید در محلول های آبی دارند.

عفونت های باکتریایی از علل اصلی مرگ در جهان به شمار می روند و استفاده ی بیش از حد از آنتی بیوتیک ها به بروز مقاومت در برابر آن ها منجر شده است. پژوهش های نوین با بهره گیری از سیستم های دارورسانی سرامیکی زیست سازگار در تلاش هستند تا کارایی آنتی بیوتیک ها در برابر باکتری های مقاوم را بهبود بخشند. در این پژوهش، هدف اصلی بررسی پوشش دهی موفق نانوذرات اکسید مس (CuO) بر روی سطح میکروکره های سیلیکای مزومتخلخل و ارزیابی خواص ضدباکتریایی آن است. سیستم CuO@SiO₂ سنتزشده با استفاده از آزمون های مشخصه یابی متعددی نظیر XRD، FTIR، SEM، EDS و آزمایش آنتی باکتریال ارزیابی شد. در آزمون XRD، برخلاف نمونه ی آمورف سیلیکا، نمونه ی CuO@SiO₂ دارای پیک های مشخصه در زوایای 5/36، 5/39 و 2/68 درجه (بر حسب θ2) به ترتیب متعلق به صفحات کریستالی (002)، (111) و (202) بوده و اندازه ی کریستالیت ذرات CuO حدود 17 نانومتر اندازه گیری شد. تصاویر FESEM ریخت شناسی کروی و اندازه ی میکرو (حدود 2/1 میکرومتر) و ساختار متخلخل نمونه را تأیید کردند و آزمون EDX حضور 4 تا 13 درصد وزنی عنصر مس را در سامانه نشان داد؛ تصاویر نقشه برداری عنصری نیز توزیع یکنواخت و منظم این عنصر را در ساختار تأیید کرد. آزمون آنتی باکتریال (روش شمارش کلونی) کشندگی بالای 99 درصد را بر روی هر دو گونه ی باکتری E. coli و S. aureus پس از 24 ساعت برای نمونه ی CuO@SiO₂ نشان داد. این سامانه ی دارورسانی، به دلیل ساختار متخلخل و قابلیت ضدباکتریایی، به عنوان یک حامل میکرواندازه ی مناسب برای درمان عفونت ها و زخم های مختلف، با امکان بارگذاری انواع داروها، پتانسیل بالایی برای افزایش اثربخشی درمان دارد.

کمپلکس باز شیف آهن (III) در بسترهای مغناطیسی سیلیکا و نیز مزو حفره ی سیلیکا، تثبیت شد و با تکنیک های XRD، TEM، FT-IR، AAS، VSM و در مورد مزوحفره ی سیلیکا با تکنیک جذب و واجذب نیتروژن و TGA نیز مورد شناسایی قرار گرفت و جهت اکسایش الکل های بنزیلی و سولفیدها با آب اکسیژنه به عنوان یک اکسید کننده ی سبز مورد استفاده قرار گرفت. مطالعه ی تاثیر ساختار بستر در واکنش های ذکر شده نشان داد که استفاده از مزوحفره در اکسایش سولفیدها و الکل های بنزیلی با آب اکسیژنه در شرایط بهینه، بهره ی کاتالیزوری بالاتری در مدت زمان مشابه و یا حتی کمتر ارائه می دهد. بهره ی کاتالیزوری بیشتر بستر مزوحفره را بر اساس شناسایی های انجام شده (تکنیک جذب-واجذب نیتروژن) می توان به مساحت سطح بالای این بستر و نیز اتصال قوی تر کمپلکس باز شیف آهن (III) به مزوحفره (تست حلال شویی) نسبت داد.

سابقه و هدف: جذب پروتیین برسطوح غیرآلی، منجر به تغییرات ساختاری و عملکردی می گردد که وابسته به طبیعت پروتیین جذب شده و خصوصیات فیزیکوشیمیایی سطوح غیرآلی است. نانوذرات مغناطیسی (MNPs) با پوشش های زیست سازگار تنها مواد نانوساختار مورد تایید FDA هستند که با کاربردهای متنوع در زمینه های مختلف علوم پزشکی و خصوصیات ویژه به ماده ای با پتانسیل بالا تبدیل شده اند. بررسی ایمنی زیستی MNPs، نیاز به دانش دقیق در مورد برهمکنش MNPsبا مولکول های زیستی به ویژه پروتیین ها می باشد. مطالعه حاضر، مقایسه اثرات MNPs عاملدار شده با سیلیکای مزوپور و L-لیزین (NH2-Si@Fe3O4) بر تغییرات ساختاری پروتیین لیزوزیم سفیده تخم مرغ (HEWL) را ارایه می دهد. مواد و روش ها: خصوصیات ساختاری وشاخص های فیزیکوشیمیاییMNPs عاملدار شده توسط آنالیزهایFTIR، XRD، TEM، FESEM، VSM و DLSو برهم کنش پروتیین-نانوذرات با استفاده از تکنیک های فلورسانس ذاتی، تست ANS، تیوفلاوین تی (ThT)، ATR-FTIR و تجمع حرارتی پروتیین انجام شد. تغییر ساختارHEWL برتعامل با MNPs مطالعه گردید. یافته ها: بررسی تعامل HEWL و MNPs با کمک فلورسانس ذاتی، نشان داد اتصال پروتیین ها با MNPsتحت تاثیر نوع لیگاند متصل به MNPs است. غربالگری تجمع حرارتی HEWL درحضورMNPs، نقش موثر NH2-Si@Fe3O4 را در مهار تجمع حرارتی HEWL بیان نمود. نتیجه گیری: مقایسه روی عملکرد نانوذرات با گروه عاملی و بدون گروه عاملی، نشان داد نانوذره عاملدار شده عملکرد بهتری داشته است، لذا مهم است جنبه های محیطی، سلامتی و ایمنی در مراحل اولیه استفاده از نانوذرات درنظر گرفته شود. این گزارش یک تصویر یکپارچه از تعامل پروتیین و MNPs و تغییر ساختار پروتیین پس از اتصال به MNPs را نشان داد.